Dokładna data powstania Łowkowic i Komornik nie jest znana. Pierwsze wzmianki mówią o nich, jako o już istniejących wioskach, a ich nazwy dowodzą słowiańskiego pochodzenia.
Nazwa Łowkowice pojawia się po raz pierwszy w źródłach w roku 1218, a Komorniki w 1245.
Jeśli chodzi o pochodzenie nazw obu wiosek, należy przypuszczać, że wywodzą się od zajęć wykonywanych przez mieszkańców w okresie, kiedy te wioski były własnością książąt opolskich.
Komornik - to pomocnik kasztelana czy księcia przy zbieraniu podatku, wzywaniu i przyprowadzaniu kogoś do sądu czy przeprowadzaniu licytacji. Nie było to jednak stałe zajęcie. Mieszkańcy byli zobowiązani do tej pańszczyźnianej pracy na dworze czy na zamku przez kilka tygodni w ciągu roku, a następnie powracali do swego miejsca zamieszkania. W wypadku Komornik do specjalnie założonej dla nich wioski czy osiedla. Możliwe, że Komorniki około 1218 roku były częścią Łowkowic zamieszkaną przez komorników.
Także jeśli chodzi o Łowkowice możliwe, że ta nazwa pochodzi od słowa łowy, łowca i mamy tu do czynienia z wioską o specjalnej służbie pańszczyźnianej. Swą pańszczyznę poddani odrabiali dla księcia przy łowach, co jest prawdopodobne, gdyż wokół Łowkowic były wielkie lasy.
Rocznica 750-lecia istnienia obu miejscowości jest datą umowną Kamieniem milowym w historii obu wiosek był rok 1245, gdyż przyniósł on ze sobą gruntowne zmiany strukturalne oraz zadecydował o takim, a nie innym ich rozwoju.
W 1098 roku powstał we Francji zakon cystersów, który wkrótce zaczął odgrywać wielką rolę nie tylko w życiu religijnym, ale także gospodarczym i politycznym Łuropy. Już w XII wieku książęta śląscy sprowadzili go na swoje ziemie. Zasługą cystersów było wprowadzenie nowej organizacji wiosek według tzw. prawa niemieckiego, trójpolowej uprawy ziemi, żelaznego pługa, nawożenia i melioracji gruntów oraz hodowli bydła.
Do Lubiąża na Dolnym Śląsku, gdzie powstało opactwo i olbrzymi klasztor, przybyli cystersi z Saksonii. Zakonnicy z Lubiąża zaczęli zakładać swoje klasztory także w innych miejscowościach na Śląsku, m.in. w Henrykowie, Krzeszowie, Kamieńcu. Wraz z cystersami przybyli na Śląsk koloniści niemieccy, szukając tu lepszych warunków życia.
12 IV 1245 roku w Raciborzu Mieszko, książę opolski, za zgodą i radą biskupa wrocławskiego Tomasza, zamienił należące do klasztoru w Lubiążu dwie położone blisko morawskiej granicy wioski Szonów i Klisino na wioski Kazimierz, Łowkowice i Komorniki wraz z przynależnymi łąkami oraz udzielił im prawa użytkowania wód. Mieszkańców tych wiosek uwalniał od zaciągów wojskowych i służby wojskowej, za wyjątkiem obrony kraju. Poza tym uwalniał wszystkich, którzy podlegali niemieckiemu prawu, od podatków i innych zobowiązań. Sprawy sądowe pozostawił do rozstrzygania opatowi.
11 V 1274 roku Władysław, książę opolski, za zgodą i radą synów, potwierdził decyzję swego zmarłego brata Mieszka z 1245 roku.
Z biegiem lat Łowkowice i Komorniki stały się gęsto za-budowanymi wioskami ulicowymi urządzonymi według prawa niemieckiego. Zabudowę tę zachowały bez większych zmian do dzisiaj.
Z czasem opaci z Lubiąża utracili patronat nad Komornikami i Łowkowicami, a także nad kościołem parafialnym i szkołą. Kiedy do tego doszło, trudno ustalić z powodu braku źródeł. Możliwe, że stało się to po roku 1432, kiedy Lubiąż uległ zniszczeniu przez husytów, a klasztor był zmuszony sprzedać niektóre swoje dobra. W tym czasie zabrano lub za-kwestionowano klasztorowi wiele praw.
Jako pewne można przyjąć, że w roku 1595 obie wioski należały do rodu von Oppersdorfów z Głogówka. Przemawia za tym fakt, iż w roku 1592 hrabia Oppersdorf sprzedaje, wolnemu od poddaństwa rolnikowi Franciszkowi Grzimek, gospodarstwo w Łowkowicach.
Patronat nad kościołem i szkołą po kasacji zakonów w Niemczech w 1810 roku, objął zarząd skarbu państwa reprezentowany przez rejencję królewską w Opolu.
Komorniki i Łowkowice łączą się w jedną całość i trudno byłoby rozpoznać, gdzie kończy się jedna a zaczyna druga miejscowość, gdyby nie rzeka Osobłoga, która dzieli obie wioski na prawobrzeżne Komorniki i lewobrzeżne Łowkowice.
Rzeka kiedyś słynęła z wielkiej ilości ryb. Jak podają źródła, w Osobłodze było ich około 20 gatunków. Ważną rolę w życiu obu wiosek odgrywał most, który łączy Łowkowice i Komorniki. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1635 roku. Most wtedy należał do Łowkowic. Obok mostu znajdował się budynek, w którym mieszkał urzędnik pobierający mostowe. Musieli je płacić wszyscy przejeżdżający przezeń przewoźnicy, wpadająca kilka kilometrów dalej w Krapkowicach do Odry, bywała jednak niebezpieczna, groźna i wyrządzająca wiele szkód podczas powodzi. Zalewała nie tylko pola i łąki, ale także budynki mieszkalne i gospodarstwa leżące w pobliżu. Powodzie zdarzały się kiedyś częściej niż obecnie, wystarczy wspomnieć choćby wielką powódź w roku 1780 czy 1903, a także ostatnią w 1977 roku. Często uszkadzały one most. Przed powodzią w roku 1903 wybudowano masywny, kamienny most z dwoma przepływami, który wkrótce został poważnie uszkodzony. W roku 1905 dobudowano ze strony Łowkowic trzeci przepływ. Most ten służy mieszkańcom do dziś.
W dwudziestoleciu międzywojennym na wielką skalę uregulowano rzekę, wybudowano wały przeciwpowodziowe, dwie śluzy, umocniono brzegi, a koryto stale pogłębiano. Mieszkańcy byli zobowiązani płacić tzw. opłatę rzeczną. Obecnie rzeka jest zanieczyszczona i niewiele robi się w tym kierunku, aby wykorzystać jej naturalne możliwości.
Wsie należące do parafii były zamieszkiwane przez rodzimą ludność śląską ale także przez Niemców i Czechów.
Ziemie, na których leży parafia Komorniki, są ziemiami lekkimi, należącymi głównie od IV do VI klasy bonitacyjnej. Uwarunkowania hydrogeologiczne miały wpływ na strukturę upraw i hodowli. Hodowano szczególnie dużo bydła i owiec, gdyż sprzyjały temu rozległe łąki i pastwiska na podmokłych terenach nad Osobłogą. Bydło i owce były też wypasane w lasach. Jako zwierząt pociągowych używano głównie koni (60-70 %) i wołów. Zagrodnicy nierzadko używali krów. Uprawiano przede wszystkim zboża. W ogólnej strukturze zasie¬wów przeważało żyto (35 %), owies (29 %), jęczmień (18 %) i pszenica (17%). Uprawiano także proso oraz niewielkie ilości lnu i chmielu. Żniwa zaczynano około 16 lipca.
W XVIII wieku z zarządzenia króla pruskiego Fryderyka II rozpoczęto uprawę dotychczas nieznanych na Śląsku ziemniaków.
Warto przy tym wspomnieć, że ten sam król dnia 2 XI1778 roku podczas podróży zatrzymał się w Komornikach.
W XVI wieku upowszechniła się na szeroką skalę gospodarka stawowa. We wsiach należących do parafii było w XVIII wieku przynajmniej 12 stawów: 5 w Jarczowicach, 3 w Komornikach i po 2 w Łowkowicach i Ściborowicach. Po tych stawach obecnie nie ma śladów.
Wraz z rozwojem gospodarki folwarcznej obok kmieci pojawiły się nowe grupy ludności. Byli to zagrodnicy i chałupnicy.
Aż do XIX wieku we wsiach należących do parafii Komorniki budowano niemal wyłącznie z drewna, a budynki były kryte słomą lub gontem. Od połowy XIX wieku budowano już domy z cegły, kryte dachówką.
Pierwsza wzmianka o urzędzie sołtysa, zarówno w Komornikach jak i Łowkowicach pochodzi z 1535 roku.
Pierwsza informacja o karczmie w obu wioskach pochodzi z 1571 roku. W XIX wieku były w Komornikach 2 karczmy.
Bardzo stare tradycje ma też młynarstwo. Ze źródeł wynika, że młyn w Komornikach istniał już w roku 1532, należał do cystersów lubiąskich i był dzierżawiony. Pierwszym znanym z imienia młynarzem był Urban Fischbach (1604). W roku 1730 młynarzem był Paweł Manek, a następnie jego syn Jan. W 1756 młyn przejął Elias Miller, a po nim w latach osiemdziesiątych Karol Hajnisch. W drugiej połowie XIX wieku młynarzem był Franciszek Sluzalek. Młyn ten był trzy trybowy, przystosowany do mielenia prosa. Miał też urządzenia do cięcia desek. W 1878 roku przebudowano go i uzyskał wtedy obecny wygląd. Ostatnimi właścicielami młyna były kolejno rodziny Heisig, Adamietz i Kopietz. Po II wojnie światowej młyn został odebrany prawowitym właścicielom i upaństwowiony.
Na początku XVII wieku powstaje w Komornikach drugi młyn nazwany w odróżnieniu od pierwszego nowym młynem. Wyraźna wzmianka o nim i powstającej obok osadzie - Nowy Młyn pochodzi z 1635 roku.
W XIX wieku w Łowkowicach istniał wiatrak. Mury wiatraka zachowały się do dzisiaj.Trwają próby uratowania tego zabytku.
W latach dwudziestych XX wieku przeprowadzono elektryfikację wsi.
Przed II wojną światową na terenie Łowkowic i Komornik znajdowały się liczne prywatne sklepiki spożywcze, piekarnie, masarnie oraz drobne warsztaty rzemieślnicze. Infrastruktura ta została po wojnie zniszczona przez władze wrogo nastawione do prywatnej inicjatywy.
Aktualnie na terenie wsi Komorniki i Łowkowice są cztery sklepy wielobranżowe, w tym jeden prywatny oraz gospoda.
Od 60 lat działa w Łowkowicach Ochotnicza Straż Pożarna. W chwili powstania liczyła 22 członków. Przy pomocy mieszkańców wybudowano remizę strażacką, która w 1958 roku została rozbudowana.
Od 1947 roku istnieje także Ludowy Zespół Sportowy, który obejmuje swą działalnością wsie Komorniki, Łowkowice, a od 1992 Ściborowice. Prowadzi on sekcje : piłkarską skata sportowego, tenisa stołowego, biegów przełajowych, szachów i warcabów. Zrzesza 138 członków. Drużyna piłkarska seniorów awansowała w 1993 roku do klasy wojewódzkiej. Do dnia dzisiejszego utrzymuje się ona w ścisłej czołówce.
W 1964 roku powstało Koło Gospodyń Wiejskich. Liczy 60 osób. Służy pomocą młodym gospodyniom, prowadząc kursy kroju i szycia, gotowania, organizując wycieczki krajoznawcze i imprezy kulturalne.
Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Niemców na Śląsku Opolskim, do którego należy większość mieszkańców założono 24 III 1989 roku. Prowadzi ożywioną działalność kulturalną organizując częste spotkania okolicznościowe. Bardzo dobrze układa się współpraca z tutejszą szkołą.
Ważną inicjatywą mieszkańców było przeprowadzenie wodociągu dla obu wiosek. Inwestycję zakończono w 1994 roku przy znacznej pomocy Fundacji Aqua Silesia. W 1995 roku ukończono telefonizację wsi.
Łowkowice i Komorniki to wsie o charakterze rolniczym. Powierzchnia przeciętnego gospodarstwa rolnego wynosi 5,6 ha. Gospodarstw liczących powyżej 10 ha jest około 25 i jedno 70 ha, które jest największym gospodarstwem w gminie Strzeleczki. Rolnicy uprawiają4 podstawowe zboża oraz ziemniaki i buraki. Produkcja towarowa opatra jest o produkcję zwierzęcą Gospodarstwa w większości wyposażone są w nowoczesny sprzęt rolniczy. Jako ciekawostkę można podać, że w omawianych wsiach łącznie jest: 211 ciągników, 42 kombajny zbożowe oraz 210 samochodów osobowych. Wysoki poziom produkcji jest wynikiem pracowitości, zaradności, zdrowej rywalizacji między rolnikami, a także dobrej znajomości kultury rolnej.
