Myśli na niedzielę i nie tylko… 

Świecki katechista mówił do zebranych w kościele słuchaczy, że to, co najcenniejsze, dawno zostato nam podarowane. Nosimy w naszych sercach skarb nieoceniony. Najważniejsze to umieć to z siebie wydobyć, odszukać. Tak jak ten cztowiek, ktoremu przyśniło się, że pod mostem w jego miejscowości ukryty jest skarb. Postanowil sprawdzić ów sen. Kopał i kopał, ale niczego nie znalazł. Spotkał jednak człowieka, który powiedział, że poprzedniej nocy śnił się mu pewien głupiec, który szukal skarbu pod mostem, nie wiedząc, że go ma we wlasnym domu. Ta podpowiedź, nieznanego człowieka stała się prawdziwa. 
Rozpoczynamy Adwent, czas poszukiwania najcenniejszego skarbu. Skarbu wiary i zbawienia, który przynosi nam oczekiwany Pan. Jak go odnaleźć? Z pomocą w tym poszukiwaniu, przychodzi do nas słowo dzisiejszej liturgii. Słowo pelne troski o każdego z nas, uczące drog Pana. A wszystko po to, byśmy potrafili kroczyć Jego ścieżkami. Ścieżki Pana, po których mamy iść w czasie Adwentu, to ścieżki pokoju, wzajemnej zgody. Drogi Pana to wzajemne przebaczenie, które pozwoli nam otworzyć się na drugiego człowieka, a w konsekwencji na przychodzącego Mesjasza. To jest kolejna szansa, przed która stawia każdego z nas Bóg. Nie zmarnujmy jej, aby nie okazało się, że jesteśmy zł odziejami jakże wyjątkowego czasu.