Myśli na niedzielę i nie tylko…

Wybaczenie przywraca człowiekowi pełniejszą wewnętrzną jasność.

W zapadłej wiosce zabrakło prądu. Mieszkania pogrążyły się w ciemności. Jeden z gospodarzy znalazł na strychu starą naftową lampę. Jej stan był fatalny. Knot dawał nikły płomień, ale za do dużo kopcił, zapach nafty stawał się nieznośny. Gospodarz wyrzucił lampę, jako nieużyteczną, z postanowieniem, że kupi nową. A gdy włączono prąd ponownie, gospodarz zapomniał o kupnie nowej lampy. Przypomniał sobie o tym kilka tygodni później, gdy znowu wyłączono prąd. Tym razem żona przyniosła piękną naftową lampę, która działała bez zarzutu. „Wspaniała lampa. Gdzieś tyją znalazła” - pyta mąż. „Jest to ta sama lampa, którą wyrzuciłeś” - odpowiada żona. „To niemożliwe” - z niedowierzaniem stwierdza mąż. Po dokładniejszych oględzinach powiedział: „Odnowienie tej lampy musiało wiele kosztować”. „Nie, kupiłam tylko nowy knot. Ale za to musiałam się dużo napracować, aby doprowadzić ją do tego stanu” - odpowiada żona. Łatwiej byłoby kupić nową lampę niż starą doprowadzić do takiego stanu.

Tę historię możemy odnieść także do człowieka. Łatwo potępić człowieka zbrukanego grzechem. Trudniej pomóc mu, aby oczyścił się z grzechów i zabłysnął nowym blaskiem. A jest to blask spotęgowany mocą Bożego Miłosierdzia i wybaczenia, które rodzi jeszcze piękniejszą miłość.

Prawie każdy człowiek odczuwa w sobie z jednej strony skłonność do zła a z drugiej dążenie do doskonałości. Skłonność do zła ma związek z rzeczywistością, którą nazywamy grzechem pierworodnym. W tym zmaganiu dobra ze złem chcemy zwycięstwa dobra. Każdy chce być postrzegany jako dobry człowiek. Iw kreowaniu pozytywnego obrazu swojej osobowości człowiek potrafi oszukiwać samego siebie nie nazywając grzechu po imieniu. Bóg daje człowiekowi szansę i moc zwycięstwa nad złem. Jednak wcześniej człowiek musi dać szansę samemu sobie. Po prostu, zamiast usprawiedliwiać swoje grzechy powinien uznać je i szczerze za nie żałować.